Δεν γνώριζα τη Μαρία Ευθυμίου, αλλά τη συνάντησα μέσα από πρόσφατη συνέντευξή της στην Καθημερινή. Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, όπως φαίνεται, ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που έχουν το θάρρος της γνώμης και λένε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι μασκαρεμένα με διάφορους ευφημισμούς και εύπεπτες πολιτικές ορθότητες. Λέει, ανάμεσα σε άλλα εύστοχα: «Ως προς το θέμα της παιδείας, στην κοινωνία έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα χαμηλής απαιτητικότητας. Στα σχολεία όλοι οι μαθητές, έτσι κι αλλιώς, παίρνουν Α στο δημοτικό και 19 ή 20 στο γυμνάσιο, δουλέψουν δεν δουλέψουν, μάθουν δεν μάθουν. Έχουμε ένα απίθανο ποσοστό αριστούχων παγκοσμίως. Καμία σύγκριση με παλαιότερα. Ο απόφοιτος δημοτικού του σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε πολύ περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα. Μετά το 1980 αποφασίσθηκε το κλίμα αυτό προκειμένου «να μην επιβαρυνθεί η ψυχή των παιδιών». Είναι κι αυτό άλλη μία έκφανση της δήθεν ‘αριστερής’ πλευράς μας. Δηλαδή, του τίποτα».
Και θυμούμαι μια φιλόλογό μας (στην Γ' και Δ' Γυμνασίου), που τότε τη θεωρούσαμε ‘στρίγγλα’ και τώρα λέμε ‘καλή της ώρα’ για όσα μας έμαθε, που όταν μου έβαλε 17 στο πρώτο τρίμηνο στα αρχαία, μου είπε: «Αν συνεχίσεις έτσι μέχρι το τέλος της χρονιάς, θα πάρεις άριστα». Η παιδεία πρέπει να είναι ανήφορος, όχι ίσιωμα και σίγουρα όχι κατρακύλα.
1 σχόλιο:
Δυστυχώς, έτσι είναι.
Δημοσίευση σχολίου