Ετών 33

Όσο προχωρούν τα χρόνια, τόσο πληθαίνουν οι ασθενείς που είναι μικρότεροί μας σε ηλικία. Φυσικό είναι. Και όταν μεν οι διαγνώσεις είναι αθώες και υπάρχει θεραπεία, πάει καλά. Όταν όμως ατενίζεις τον καρκίνο πρόσωπο με πρόσωπο, να φράζει με το άσχημο κεφάλι του τον ένα πνεύμονα σαν απαίσια σμέρνα έτοιμη να δαγκώσει όποιον πλησιάσει το λημέρι της, νιώθεις το δάγκωμα στα δικά σου σωθικά. Δεν τη βλέπεις μόνο εσύ. Ο άρρωστος, παλικάρι στα χρόνια του Χριστού, είναι ξύπνιος: δεν θέλησε καταστολή για τη βρογχοσκόπηση. Μισογερμένος στο μαξιλάρι βλέπει στην οθόνη τον αντίπαλο σε όλες του τις διαστάσεις και τα χρώματα. Παρακολουθεί και καταλαβαίνει τις συζητήσεις μας, όσο κρυπτογραφικές κι αν είναι αυτές. Ξέρει για τις οστικές μεταστάσεις, ξέρει τι γίνεται και τι τον περιμένει. Και το πιο εκπληκτικό μέσα σ’ αυτόν τον χαμό, το χαμόγελο δεν λείπει από το πρόσωπό του, πριν και μετά την εξέταση. Αυτό μας ενθαρρύνει και συγχρόνως μας πονάει ακόμη περισσότερο. Πώς το γράφει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος; «Τὴν ὑπομονὴν ᾿Ιὼβ ἠκούσατε, καὶ τὸ τέλος Κυρίου εἴδετε». Την έχουμε μπροστά μας ζωντανή την υπομονή του Ιώβ στο πρόσωπο του Γιώργου. Σηκώνει τον σταυρό του εδώ και τρία χρόνια, και τώρα βλέπει το τέλος να εγγίζει. Ο Θεός ξέρει πώς νιώθει μέσα του, εξωτερικά όμως μας δίνει ο ίδιος κουράγιο.
     Τελειώνουμε τη βρογχοσκόπηση, παίρνουμε τις βιοψίες, ευτυχώς χωρίς προβλήματα, φεύγει εκείνος με το φορείο για το δωμάτιό του, σπεύδω να εγκαταλείψω κι εγώ το εργαστήριο από την πλαϊνή πόρτα για να μη δουν οι υπόλοιποι τα δάκρυά μου. Κι εγώ τα δικά τους. 

   Σημ. Για όσους δεν ξέρουν την όψη της σμέρνας...