Η Κούβα είναι από τις χώρες που ακούγαμε από μικροί στις ειδήσεις κάθε τόσο, άλλοτε με θετικό και άλλοτε με αρνητικό ‘πρόσημο’, ανάλογα με την κρατούσα ιδεολογία. Αποκλεισμένη οικονομικά από τις ΗΠΑ μετά την εισβολή-φιάσκο του Όρμου των Χοίρων το 1961 και την πυραυλική κρίση του 1962, στηριζόταν για βοήθεια μόνο στην τότε Σοβιετική Ένωση, μέχρι που εκείνη κατέρρευσε. Εκείνη συνέχισε πεισματικά να ακολουθεί τον ‘παραδείσιο’ δρόμο του κομμουνισμού, δοκιμάζοντας τις αντοχές των κατοίκων της και προκαλώντας την διαρκή μήνιν των βορείων γειτόνων της που επέμεναν να κρατούν κλειστές τις οικονομικές και άλλες θύρες της άτακτης χώρας. Χωρίς να τρέφω καμία συμπάθεια προς το πολιτικό προφίλ του Φιντέλ Κάστρο και των συνοδοιπόρων του, το εμπάργκο αυτό, που συμπλήρωσε πενήντα χρόνια ζωής, ουσιαστικά ανέδειξε κυρίως το γινάτι των δύο πλευρών: ποιος θα άντεχε περισσότερο να αγνοεί τον άλλο; Και να που από χθες έχουμε βήματα προσέγγισης του Μπαράκ Ομπάμα με τον Ραούλ Κάστρο, με την μεσολάβηση του Πάπα, όπως λέγεται. Το τελευταίο κατάλοιπο του παλαιού Ψυχρού Πολέμου φαίνεται να οδεύει προς το τέλος του (έχουμε όμως ακόμη τον καινούργιο...).
Χωρίς να επιχειρώ ανεπίτρεπτες συγκρίσεις, σκέφτομαι ότι πραγματικά Μεγάλος είναι εκείνος που μπορεί να κατεβαίνει προς τον πιο μικρό για να τον κερδίσει με τη δική του συγκατάβαση. Κάτι που ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε ως υπερφυσικό γεγονός με ιστορικές συνέπειες για όλους μας σε μια εβδομάδα από σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου