'Επί ξύλου'

Το κινητό χτύπησε (αθόρυβα) λίγο πριν από το τέταρτο Ευαγγέλιο χθες βράδυ. Βγήκα από το ναό για να το απαντήσω--ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να συμβαίνει. Ήταν η κόρη ενός αρρώστου που είχε κάνει μια βιοψία προ ημερών, και ήθελε να μου ανακοινώσει το αποτέλεσμα. Αναμενόμενο: προχωρημένος καρκίνος. Της ευχήθηκα, με μια πίκρα στο στόμα, να περάσει καλό Πάσχα (αν είναι δυνατόν...), και θα τα πούμε μετά τις γιορτές.
     Δεν είναι η μόνη περίπτωση. Είτε στο επαγγελματικό είτε στο κοινωνικό περιβάλλον, συμβαίνει να ερχόμαστε σε επαφή με δύσκολες καταστάσεις υγείας, παραμονές εορτών. Οι αρρώστιες δεν κοιτούν το ημερολόγιο, όπως έλεγα σήμερα σε κάποιον σεβάσμιο ασθενή. Πολύ θα θέλαμε να μας αφήνουν ήσυχους τέτοιες μέρες, να μη σκεφτόμαστε τον πόνο, τις μεταστάσεις, τη δύσπνοια, τον επικείμενο θάνατο, να γιορτάζουμε με τον τρόπο που εμείς ξέρουμε.
     Όταν ξαναμπήκα στο ναό είχε έρθει η ώρα της εξόδου του Εσταυρωμένου, και πήρα την απάντηση στα ερωτήματά μου. Όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος για τον 'μέγαν αρχιερέα' Ιησού Χριστό, ‘και αυτός περίκειται ασθένειαν’, κι έτσι μπορούμε να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι με τους πόνους και τα βάσανά μας τέτοιες μέρες, και κάθε μέρα. Τολμούμε να το πιστέψουμε;