Δεν γνωρίζω τι περνούσε από το μυαλό του Christopher Hitchens, του ‘πιο διάσημου αθέου’ στις ΗΠΑ, τις τελευταίες του μέρες [πέθανε χθες]. Ούτε υπάρχει λόγος να κάνω κριτική στις απόψεις και τη ρητορεία του, για την οποία πολλοί τον θαύμασαν, αν και διαβάζοντας τη βιογραφία του σημείωσα ότι από νεαρός διαδηλωτής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ έφτασε να είναι θερμός υπέρμαχος της εισβολής του Bush στο Ιράκ. Ωστόσο, μπαίνω στον πειρασμό να αναρωτηθώ πώς βλέπει τα πράγματα και τί θα έγραφε τώρα που βρίσκεται από την άλλη μεριά του φράχτη. Καλό είναι να έχουμε την ελευθερία των πεποιθήσεών μας για ό,τι θέλουμε, αλλά ας αφήνουμε κι ένα ‘περιθώριο ασφαλείας’ για το ενδεχόμενο να πέφτουμε έξω, ιδίως για καταστάσεις που είναι πέρα από τον νοητικό μας έλεγχο. Διότι, αν αυτές αποδειχθούν αιώνιες, θα είναι τότε πολύ αργά για να αλλάξουμε γνώμη.
3 σχόλια:
Σεβαστές οι απόψεις του μακαριστού συνανθρώπου..Απ τις δηλώσεις κρατώ αυτήν: "No evidence or argument has yet been presented which would change my mind. But I like surprises."Πάρα πολλοί εχουν δηλώσει οτι τους αρέσουν οι εκπλήξεις..Ομως αυτή η τελευταία χρειάζεται μεγάλη δόση κουράγιου..
Ελπίζω οι εκπλήξεις να μην είναι οδυνηρές...
Αν σταθούμε στα λόγια του Ευαγγελίου, και την σπαρακτική έκκληση του πλουσίου της παραβολής,μάλλον θα σκύψουμε το κεφάλι, σεβόμενοι το απίστευτο προνόμιο του αυτοπροσδιορισμού..Θλίβομαι κάθε φορά που σιωπώ μπροστά στην παράφορη παραβίαση τoυ πνευματικού Νόμου..σκεπτόμενος το φοβερό: Dura Lex, said Lex..
Δημοσίευση σχολίου