Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Ενιαία Ασφάλιση Υγείας

Και πάλι θόρυβος για αναγραφή φαρμάκων σε... νεκρούς, για χορήγηση συσκευών οξυγονοθεραπείας για μετά θάνατον χρήση, και άλλα παρόμοια. Με δυσανάλογο κόστος βέβαια για τη δημόσια υγεία. Που δίνουν αφορμή να ξαναφέρω την πρόταση για Ενιαία Ασφάλιση Υγείας, ανεξάρτητη από συντάξεις, επαγγέλματα, ηλικία και κοινωνική θέση. Τώρα που επίκειται η μεταρρύθμιση στο ‘ασφαλιστικό’, μήπως πρέπει να κοιτάξουμε κι αυτή την πτυχή του;
Ενιαία Ασφάλιση Υγείας σημαίνει ένας φορέας, που θα καλύπτει όλους τους Έλληνες για τα ζητήματα της υγείας τους, από τη γέννηση ως τον θάνατο, με ισότιμες παροχές σε όλους, ώστε να μη χρειάζεται και να μη μπορεί κανείς να καταφεύγει σε τεχνάσματα και κατά συνθήκην ψεύδη για να εξυπηρετείται. Δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην «όλα τζάμπα». Σημαίνει ομοιομορφία στα δικαιώματα και τις υπηρεσίες και κοινούς κανόνες για όλους, γιατρούς, φαρμακοποιούς και ασθενείς, που θα διδάσκονται στις σχολές και θα ελέγχονται για την εφαρμογή τους. Οι λεπτομέρειες μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο επεξεργασίας, όχι όμως αέναης διαβούλευσης, που ισοδυναμεί με ματαίωση.
Οι Άγγλοι απολαμβάνουν τέτοια ισοτιμία από το 1948, εποχή κρίσης για τη μεταπολεμική Βρετανία, χάρη στον τότε υπουργό Aneurin Bevan. Εμείς δεν μπορούμε να αναδείξουμε κάποιον μιμητή του;
[Απεστάλη στην Καθημερινή]

1 σχόλιο:

ΑΠΟΣΤ-ΓΕΩΡ ΣΟΦΟΣ είπε...

Συμφωνώ απόλυτα Αντώνη!
Δυστυχώς όμως - από ότι φαίνεται - είτε έχουμε να κάνουμε με παντελώς αδαείς είτε τα συμφέροντα που ευνοούν την πολυδιάσπαση είναι πάρα πολλά...
Από την άλλη δεν ξέρει και ο λαός τι θέλει. Αναφέρω ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό, παράδειγμα:
Στο μικρό νοσοκομείο που εργάζομαι, οι "κρατούντες" δημιούργησαν ένα ιατρείο συνταγογράφησης, ώστε να έρχονται οι ασθενείς με χρόνια νοσήματα και αντί να περιμένουν στην ουρά των τακτικών ιατρείων, να ανανεώνουν τις συνταγές τους πιό εύκολα. Τι το πιό φυσικό θα πεις. Όμως, "φυσικά", οι συνταγογραφούντες είναι οι νεαροί γιατροί υπόχρεοι τρίμηνης εκπαίδευσης (αντί να εκπαιδεύονται στην κλινική νιατρικοί κάνουν τους γραμματείς). Αυτοί φυσικά δεν γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Έρχεται ο συγγενής και απαιτεί "τα φάρμακα του παπππού και της γιαγιάς" τείνοντας το βιβλιάριο. Ποιός εξασφαλίζει ο ασθενής ζει; Ότι δεν θα αναγραφούν φάρμακα άλλου σε άλλον; κλπ. κλπ. Αν ο δύστυχος γιατρός αρνηθεί ή εκφράσει κάποια αμφιβολία (νόμιμη και εύλογη), τότε οι κεραυνοί: Διαμαρτυρίες, "θα πάω στα κανάλια", αναφορές και τα σχετικά.
Το πολέμησα αυτό το πράγμα, αλλά τίποτα!
Δυστυχώς, το χάλι μας το μαύρο!