Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Ο τελευταίος μιας γενεάς


Ο λόγος για τον Δημήτριο Παπαδημητρίου, απόστρατο υποστράτηγο Υγειονομικού, που ετελειώθη εν ειρήνη προχθές, ενώ βάδιζε ήδη στο εκατοστό έτος της ηλικίας του (1910-2009). Γιός του προπάππου μου, παπα-Γρηγόρη Παπαδημητρίου, με ανεδέχθη εκ της κολυμβήθρας από τα χέρια του πατέρα του, για να με παραδώσει στη μητέρα μου, που ο ίδιος είχε βαπτίσει και στεφανώσει. Έχοντας υπηρετήσει την πατρίδα σε καιρούς χαλεπούς και έχοντας τιμηθεί με πολλές στρατιωτικές διακρίσεις, θεωρούσε ως υψίστη τιμή το ρητό που είχε αναρτημένο στον τοίχο του γραφείου του, ανάμεσα στα διπλώματα και τις εύφημες μνείες: «Ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω». Ευτύχησε να δει ‘κύκλω της τραπέζης του ως στελέχη τα έκγονά του’, και όλοι μας ευτυχήσαμε να παίρνουμε τις ευχές από το διαυγέστατο πνεύμα του σε κάθε προσωπική και οικογενειακή περίσταση, ευχάριστη ή θλιβερή (όπως ο πρόσφατος θάνατος του ανεψιού του Γρηγόρη, μετά από δύσκολη ασθένεια). Ήδη ‘προσετέθη προς τους πατέρας αυτού’. Χθες τον προπέμψαμε χωρίς θρήνους, με το ‘Χριστός ανέστη’, όπως του άρμοζε. ‘Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες’.

3 σχόλια:

Κουμενίδου Σταυρούλα είπε...

Μακαρία η οδός...
Με όλο το σεβασμό, την αγάπη και τη βαθύτατη εκτίμηση, αλλά και την απόλυτη βεβαιότητα ότι βαδίζει σε οδούς μακαριότητος προπέμψαμε τον Δημήτριο Παπαδημητρίου. Αληθινό υπόδειγμα χριστιανικού ήθους, εγκρατούς ζωής, επιστημονικής και επαγγελματικής συνέπειας, αφοσιωμένου συζύγου και στοργικού πατρός και πάππου και προπάππου, αλλά και θείου και νονού. Ήταν και είναι μια "χαριτωμένη εικόνα" του Θεού, απ' αυτές που χαίρεσαι να γνωρίζεις και να συναναστρέφεσαι και καυχιέσαι γιατί ήσουν από τους τυχερούς που βρέθηκε στο διάβα της ζωής τους. Έφυγε πλήρης ημερών και έργων αγαθών, αλλά και αγάπης και φροντίδος εκ μέρους της οικογένειάς του, αληθινά αξιοθαύμαστος και αξιοζήλευτος.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του κι ας έχουμε τις ευχές, τις ευλογίες και τις πρεσβείες του.

Anastasios είπε...

Είθε ο Άγιος Θεός μας να τον αναπαύσει και να τον κατατάξει εν σκηναίς δικαίων.

Αλίκη Παπαγιάννη είπε...

Ας καταθέσω κι εγώ την αγάπη μου και την απέραντη ευγνωμοσύνη μου για τον Δημήτριο Παπαδημητρίου, τον θείο και νουνό μου, που υπήρξε για μένα πρότυπο ζωής, σύμβουλος σε καλές και σε δύσκολες ώρες, παιδαγωγός άριστος με διάκριση και σωστή δόση αυστηρότητας, καταφύγιο στις θλίψεις μου και στα διλήμματα της νεότητός μου.
Του οφείλω πάρα πολλά. Λυπήθηκα αφάνταστα που μια ασθένεια με ανάγκασε να μην παρευρεθώ στην εξόδιο ακολουθία. Εύχομαι και συγχρόνως είμαι βέβαιη ότι ήδη βρίσκεται εν σκηναίς δικαίων, εν χώρα ζώντων και πρεσβεύει για όλους μας.
Εύχομαι επίσης να μας αξιώσει ο Θεός να ακολουθούμε το παράδειγμά του. Αιωνία του η μνήμη.