Δανείζομαι τον τίτλο από το σημείωμα της Ξένιας Κουναλάκη στη σημερινή ‘Καθημερινή’. Όσο δραματικός κι αν ακούγεται, η ανάγνωση του κειμένου τον δικαιολογεί απόλυτα. Άστεγοι και αχρήματοι ασθενείς ανά τον κόσμο γίνονται παίγνια επισήμων κρατικών και μη φορέων (νοσοκομείων, μυστικών υπηρεσιών), ακόμη και τρομοκρατικών οργανώσεων, με σκοπό τον πορισμό κέρδους ή την επίτευξη ανόσιων στόχων. Με τη σύσταση να το διαβάσουν όλοι όσοι στοιχειωδώς ενδιαφέρονται για τα κοινά, παραθέτω την τελευταία του παράγραφο:
‘Τα πολύπαθα ασφαλιστικά συστήματα των δυτικών κοινωνιών δεν έχουν την πολυτέλεια να συντηρούν ασθενείς πένητες - ωσεί νεκρούς. Αν δεν είναι αρτιμελείς και πνευματικά διαυγείς οι φτωχοί έχουν αξία μόνο ως ωρολογιακοί μηχανισμοί. Ο σύγχρονος Καιάδας αποτελείται από άφραγκους ασθενείς. Σε συνθήκες άγριου καπιταλισμού με απάνθρωπο πρόσωπο η φτώχεια είναι η πλέον ανίατη νόσος.’
Έχω ξαναγράψει για το θέμα αυτό, αλλά είναι πάντα επίκαιρο. Στην τόση κουβέντα που γίνεται για ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, εξυγιάνσεις ταμείων και τα όμοια, γιατί δεν ακούγεται μια λέξη για το πιο βασικό, την ενιαία ασφάλιση υγείας για όλους, ανεξάρτητη από ηλικία, επάγγελμα, συντάξεις και άλλα κοινωνικά μεγέθη; Το μόνο συμπέρασμα που δικαιούμαι να αποκομίσω είναι ότι κανείς δεν νοιάζεται για τέτοιες ‘λεπτομέρειες’. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου