Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Ευγνωμοσύνη (5/11/2007)

Ο μεγάλος φυσιολόγος Hans Selye περιέγραψε για πρώτη φορά το σύνδρομο του στρες το 1936. Από τότε αναρίθμητα άρθρα και βιβλία έχουν γραφεί πάνω στο θέμα αυτό, και ο όρος ‘στρες’ κατάντησε περίπου αναπόφευκτο συστατικό της ζωής μας, στον λεγόμενο πολιτισμένο Δυτικό κόσμο. Όταν προς το τέλος της ζωής του ο Selye συνόψισε τα ευρήματα των ερευνών του, συμπέρανε ότι η ευγνωμοσύνη είναι η αντίδραση που προάγει περισσότερο την υγεία, ενώ κατονόμασε την εκδικητικότητα και την πικρία ως εκείνα τα συναισθήματα που προκαλούν υψηλά επίπεδα στρες στον άνθρωπο.

Σκέφτομαι μήπως τελικά (τουλάχιστον στη σύγχρονη Ελλάδα) πάσχουμε από μια χρόνια κατάσταση αγνωμοσύνης και αχαριστίας, που με τη σειρά της ευθύνεται για πολλές από τις υπόλοιπες παθολογίες μας. Έχοντας στο νου μας συνεχώς την απαίτηση, τη διεκδίκηση, το ‘να βρούμε το δίκιο μας’, δεν δίνουμε καμιά απολύτως σημασία σε όσα αγαθά έχουμε και σε όσες υπηρεσίες και παροχές απολαμβάνουμε (με την αξία μας ή όχι) ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως υγιείς, ως εργαζόμενοι, και με τόσες άλλες ιδιότητες. Και όμως, αν θεωρούμε την υγεία μας αυτονόητη, ας σκεφθούμε τους κάθε λογής ασθενείς (που εμείς οι γιατροί τουλάχιστον συναντούμε καθημερινά). Αν έχουμε φαγητό στο τραπέζι και το ψυγείο μας, ας συλλογισθούμε ότι εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο δεν γνωρίζουν ούτε φαγητό, ούτε τραπέζι, ούτε ψυγείο. Κι αν είμαστε σε θέση να διαβάζουμε αυτό το κείμενο, υπάρχουν πολλά άλλα εκατομμύρια που δεν ξέρουν γραφή ή ανάγνωση, που δεν έχουν δει ποτέ τους υπολογιστή, και βέβαια δεν έχουν τις δυνάμεις ή την άνεση του χρόνου για ενασχόληση με τέτοιες πολυτέλειες. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψουμε να επιδιώκουμε το καλύτερο. Αν όμως κάθε φορά που ξεκινούμε να απαιτήσουμε κάτι αναλογιζόμαστε πρώτα τα αγαθά που έχουμε και λέμε ένα ευχαριστώ ή ένα δόξα τω Θεώ(απ’ την καρδιά μας και όχι από συνήθεια), τότε τα αιτήματά μας θα είναι λιγότερο παράλογα και η διεκδίκησή μας πιο πολιτισμένη. Και η αρτηριακή μας πίεση χαμηλότερη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: