Όχι για πρώτη φορά (και φαντάζομαι ότι δεν θα είναι ούτε η τελευταία) οι φαρμακευτικές δαπάνες απασχολούν τις εφημερίδες, και τα αρμόδια κρατικά όργανα. Είναι πράγματι αξιοπερίεργο πώς στην Ελλάδα ευδοκιμούν φαρμακεία περισσότερα από τα μπακάλικα και τα περίπτερα μαζί, ενώ στο εξωτερικό τα ψάχνεις με το τηλεσκόπιο. Αυτό και μόνο δεν προβληματίζει τους υπευθύνους; Η μηχανοργάνωση είναι βέβαια απαραίτητη για να βρει κανείς τον μίτο στον λαβύρινθο. Ίσως όμως ένα πιο ουσιαστικό βήμα (όχι μόνο για τον έλεγχο του φαρμάκου) θα πρέπει να είναι η καθιέρωση ενιαίου φορέα ασφάλισης υγείας, με ίσα δικαιώματα και παροχές για όλους τους πολίτες, οι οποίοι να μη μπορούν να προμηθεύονται φάρμακα ή οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία αν δεν είναι εφοδιασμένοι με το προσωπικό τους βιβλιάριο, κάρτα υγείας ή όποιο άλλο πρόσφορο μέσο. Επίσης, η διάθεση φαρμάκων ονομαστικά στον ασθενή στην ποσότητα που χρειάζεται (π.χ. 10 δισκία) και όχι με την εμπορική συσκευασία που μπορεί να περιέχει υποχρεωτικά 20 ή 30 (κάτι που κάνουν όλες οι πολιτισμένες χώρες). Τέλος, ο τακτικός δειγματοληπτικός έλεγχος ασφαλισμένων και φαρμακείων ως προς την τήρηση των κανόνων διάθεσης των φαρμάκων, και η επιβολή κυρώσεων σε όλους τους παραβάτες (ναι, και στους ασθενείς) είναι μέτρα απαραίτητα για την αποφυγή της κατάχρησης. Δεν αναφέρομαι στην παράνομη εμπορία των φαρμάκων εντός και εκτός Ελλάδος, που προφανώς συναγωνίζεται το λαθρεμπόριο των καυσίμων σε αποδοτικότητα για τους εμπλεκομένους στο ευγενές αυτό σπορ. Να πιστέψω ότι δεν γνωρίζουν οι αρμόδιοι πώς και πού μπορούν να πατάξουν το φαινόμενο; Ή μήπως και εδώ κολλάμε στην περίφημη πολιτική βούληση;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου